Çocuktum annem gülünce içim ferahlardı ben de gülerdim.
Hasta annem güzel annem cici annem ölürse artık acı çekmeyeceği için rahatlarım zannediyordum, şimdi annem ölünce içim kuyuya düştü.
Anneler günü ne boktan bir günmüş annem öldüğü gün bunu düşündüm. Napıcaksın şimdi anneler gününde?
O yüzden söyleyin diyorum, ölmesin.
‘Bak seni uyarıyorum anne’ diyin; ‘ölme’.
Annem ölünce küçük çocuğa ağladım en çok. Artık annesiz kaldı yazık. Annem ölünce beni görseydi ben üzülüyorum diye ağlardı. Ne zor bu kadınların işi.
Küçük çocuk ağladığında gariban annem başa çıkamazdı.
Sus derdi susmazdım. Her istediğimi yapardı bana kıyamazdı.
Ne çok üzdüm onu.
İlkokula başladığımda kaçmayayım diye okulun kapısında nöbet beklerdi annem.
O kapıda değilse kaçıp eve annemin yanına giderdim.
Eteğine tutunmaya.
Annesiz çocuklar nasıl büyüdüler acaba?
İnsan bu yaşta mı sorar bunu, annesi ölünce mi ancak?
Annem bir kere de ben askere giderken ölmüştü. Savaşa gidiyorum diye cenazemi kaldırır gibi ağlamıştı. Ayakta ölmüştü. Annemi hiç o kadar üzgün görmemiştim. Ben ölmeden geri dönünce nasıl sevinmişti garibim. Bayram etmiştik savaştan döndüğüme. Annem en çok o zaman gülmüştü ben de çok gülmüştüm, iyice şımartmıştı beni.
Babamla aşıklardı birbirlerine.
Annem ölünce aşklarını daha iyi anladım.
Baba önce öldüyse, anne ölünce baba bir kere daha ölüyor.
Baba ölünce annenin hemen onun ardından ölmesi allahın bu işleri organize eden melekleri olması ihtimali mi?
Sevenleri ayırmamıştır belki?
Babam kesin güle oynaya karşılamıştır onu.
Ne kadar iyi hissettiriyor böyle düşünmek.
Ama siz söyleyin, ‘ölme anne’ diyin.
Yaşadığım her şeyi hep anneme anlatmak istedim.
Zorlukları da güzellikleri de. Sevinçleri de öfkeleri de.
Bütün duygularımı en iyi o anlardı anlatabilseydim eğer. Anneme her şeyi anlatma ihtimalimin artık sıfırlanması annem ölünce…
Beraber daha çok gülmek vardı anne, biraz da beraber ağlayabilirdik sanki.
Bütün yüzlerim, kabuklarım, kılıflarım, zırhlarım, kalkanlarım bir anda yok oldu, sadece küçük bir çocuk kaldı geriye annem ölünce…
Artık eteğine tutunacağım, göğsünde, kokusunda uyuyacağım annem yok.
Sırtımı yaslayamayacak olmanın yası.
Anneme anlatabilecek olsam bu yası, annemle beraber annemin ölümüne ağlayabilecek olsam o zaman geçerdi belki.
O yüzden diyorum şimdiden söyleyin annenize…
Comments